غروب جمعه با طعم کیک کاپوچینو.

حتی اگر پنجاه بار، تنهایی کوه رفته باشی؛ وقتی مدتی رو با جمع دوستان بری؛ دیگه محاله بتونی تنهایی پا توی کوه بذاری.

حتی اگر صد بار، تنهایی توی پارک قدم زده باشی، وقتی چند بار دو نفری قدم زدی و ساعتها حرف زدی - حالا فرقی نمی کنه خواهر جان باشه یا دوست نازنین یار"تو" - ، دیگه محاله بتونی تنهایی برای قدم زدن بری پارک؛

( خصوصا جایی مثل پردیسان که فقط و‌فقط برای تند تند قدم زدن هست.)

حتی اگر بارها و بارها، تنهایی رفته باشی تیاتر/ کنسرت/ سینما اما وقتی چند بار با دوست نازنین رفته باشی و لذت همصحبتی، سرشارت کرده باشه؛ دیگه محاله بتونی بلیط تک نفره بخری و بری .

وقتی غروب جمعه هایی بوده باشه که دو نفره و با کیک دستپخت خودت و چای صورتی رنگ آرامش توی هوای تازه و بین درختها، به شب رسیده باشه؛ دیگه محاله بتونی غروب جمعه، تنهایی از طعم کیک کاپوچینو لذت ببری؛ حتی اگر روش یک عالمه سس شکلات ریخته باشی و همه خونه رو عطر کیک پر کرده باشه

پروردگار مهربانم، ناراضی و ناشکر نیستم، فقط ازت میخوام دوباره توانایی لذت بردن تک نفره رو بهم برگردونی، وقتی خیلی وقتها، دسترسی به یک همراه خوب؛ میسر نیست؛ فرقی هم نیست بین نبودن دوست نازنین، دوستهای عزیز کوه و سفر، یا حتی "تو"