بعد از سالها

۱۸ سال پیش ، ۲۴ شهریور ۷۹ وقتی داشتن خطبه عقد رو می خوندن؛ توی خونه چون پدر محترم اساساً  به عقد محضری اعتقاد نداشتند و اصرار داشتند که حتما این کار توی خونه انجام بشه حالا که مراسم نداریم؛ اگر از اطرافیان میپرسیدی که در مورد چنین روزی چه فکری میکنند؛ حتما می گفتند شهریورماه؟ الان باید دنبال کیف و کفش و لباس مدرسه بچه ها باشی و   از آن طرف هم فکر چیزهایی که باید برای ذخیره زمستون توی فریزر گذاشت! اما خودم هیچ ایده ای ندارم یعنی یادم نمیاد به چی فکر میکردم!  همه آرزوی من طلب عشق بود که فکر می کردم بهش رسیدم .در مورد آینده و بچه نظر خاصی نداشتم.

امشب وقتی به عنوان آخرین نفر در واحد را بستم و توی تاریکی راهی ماشین جان شدم یه دفعه یادم افتاد به ۱۸ سال پیش . نه اینکه از صبح یادش نبوده باشم،  اما این سوال بهم دست داد که اون موقع در مورد امروزم چه فکر می کردم؛  اگر بهم میگفتن تو یک شرکت معظم یه سمت قابل قبول داری، یک  ماشین نو گرفتی، تو فکر برنامه ریزی مناسب خودت و همکاران برای ماموریت شهرستان هستی،  اگر می‌گفتند الان بابا بیمارستان هست و شیمی درمانی میشه و خواهر جانهات رو ماه هاست که ندیدی مطمئناً باور نمیکردم!  اما خب الان تو این موقعیتم. ناراضی نیستم؛ خیلی هم بابتش خداروشکر می کنم اما کی از فرداش خبر داشت که من داشته باشم؟.

آرزوم عشق بود که بد یا خوب؛ هرچند کوتاه، ولی تجربه اش کردم. توی مکه از خدا آرامش خواستم، که میشه گفت تا حد زیادیش رو بهم داد. چون حتی توی بدترین لحظات، حس می کنم قلبم آرومه. سلامتی عزیزانم رو خواستم که تا الان تا حد زیادی داشتم و امیدوارم بعد از این هم بیشتر ادامه داشته باشه

راستی، حتی بابت "تو" هم ممنونم. حضور "تو" توی زندگیم، هرچند کوتاه، حس بسیار خوبی برام داشت و لمس قلبم؛ باعث شد خودم رو بیشتر دوست داشته باشم. همه تلاشم این بوده که  با مهربانی، اطرافم رو جای بهتری برای زندگی بسازم و حالا وقتی گاهی می شنوم که حضورم مثل یک "قلب" بزرگ هست توی زندگیشون، عمیقا خوشحال میشم. کاش خیلی زود، با یک سفر دلچسب یا یک صعود خوب با دوستان خوب کوه، یک کم نشاط بپاشه به این روزهای پر از تنش.

پ.ن: دو بار پاک شدن همه اون چه که نوشته بودم و پریدن نصف جملات از ذهن رو اضافه کنید به اون همه غلط تایپی که با گوشی لمسی میشن عامل فراری دادن من از نوشتن

برمی گردم؛ انشاله خیلی زود .