به روال همه سالهای گذشته.

مثل سه سال گذشته، شرکت جانمان مهمانی افطار دعوتمون کرد. همه با خانواده، و من مثل همیشه تنها. دو سال پیش، همکار جانم نبود و اولش حس تنهایی توی جمع به اون بزرگی اون قدر برام سخت بود که عهد کردم دیگه تنهایی نرم. پارسال که همسر همکار جان نبود و با دخترش سه نفری رفتیم و کلی هم سر میز بقیه همکاران رفتیم و با خانمهاشون حرف زدیم. پارسال موقع رفتن، به "تو" گفتم که انشاله سال بعد با هم میریم. برنامه امسال دست بر قضا شد "دهم خرداد" و با جای خالی "تو"، با همکارجان و دخترش  رفتیم که همسرش خانه ماند به نگهداری نوزاد سه هفته ایشون. مراسم خوب بود و دیدار خانواده های همکاران خوب و رگبار باران بهاری خوبتر.
 

[ادامه مطلب را در اینجا بخوانید .]